Part VII

Lieve reisvolgers,
Onze reis op het Zuidereiland begint in Marlborough. In deze regio komen water, wildernis en wijn samen.
Wij starten met water en wildernis en ontdekken de fjorden van de Marlborough Sounds. Vanuit het havenplaatsje Picton brengt de watertaxi (van "Cougar Line") ons in een uur varen (over diepblauwe water van waaruit groen beboste bergen omhoog rijzen) naar "Ship Cove", het beginpunt van de "Queen Charlotte Track". Deze track is 71 kilometer lang en loopt van "Ship Cove" naar "Anakiwa". Wij lopen 15 kilometer en worden in "Furneaux Lodge" weer opgepikt met de boot. Het is de langste en tevens ook populairste een-dag-wandeling in de Marlborough Sounds.
Regenwoud, fluitende vogels, springende dolfijnen, eilanden, baaien en paradijselijke panorama's...dat is de beste omschrijving van de wandeling. Het liedje "Op een onbewoond eiland..." van "Kinderen voor kinderen" is helemaal passend voor het gebied en de bijna te mooie plaatjes in vakantiebrochures blijken dus wel degelijk te kloppen.
In Seddon brengen wij een bezoek aan "Clos Marguerite", een, met acht hectare grond en 25 tot 40 ton wijn per jaar, kleine wijnmakerij en wijngaard. De omstandigheden voor de productie zijn er gezien de grondsoort, de bergen en de zee uitstekend. De Belgisch-Franse Jean-Charles en zijn vrouw Marguerite produceren de "Pinot Noir" en de "Sauvignon Blanc". Het is mooi om Marguerite, die ons rondleidt, met zoveel passie en liefde over haar bedrijf te horen praten, de wijnen te proeven en een toost te kunnen uitbrengen op de fantastische reis die we maken. Overigens hebben wij deze excursie te danken aan Juliette en Atze (het eerder genoemde Nederlandse stel), die de wijn geregeld in Nederland kopen en in goed contact staan met de distributeur.
Via de "SH1" rijden wij naar het verder zuidelijker gelegen kustplaatsje Kaikoura dat bekend staat om het spotten van walvissen en de vele "Animal Encounters".
Het laatste stuk van de rit loopt pal naast de waterlijn en is met de 100.000 (in het gebied aanwezige) "fur seals" een attractie op zich. Overal zeehonden. Zwemmend, vechtend, springend, maar ook gewoon zonnebadend...! En door hun schutkleur zullen wij er nog velen hebben gemist.
De reuzen van de zee hebben wij in Australië al meerdere keren kunnen aanschouwen (en daarmee prijzen wij ons echt gelukkig), dus wij gaan voor de "Dolphin Encounter". De volgende ochtend krijgen wij om 05.15 uur (ja, dat lees je niet verkeerd) een paar flippers, een snorkelset, een wetsuit (met overjas) en een "muts" aangepast.
Als de zon net op begint te komen vaart een kleine boot ons vanuit South Bay met in totaal zestien personen (inclusief het personeel) de zee op. Al vrij gauw bevinden er honderden Dusky dolfijnen om ons heen. De Dusky dolfijnen staan bekend om hun acrobatische en interactieve gedrag. Daarnaast worden het vriendelijke en intelligente dieren genoemd. We gaan vier keer het water in en hebben vijftig minuten dol-fijn-zwem-plezier. Het is onbeschrijfelijk gaaf om deze wilde beesten in hun natuurlijke omgeving om je heen te hebben zwemmen. Draai jij een rondje in het water...dan draaien zij met je mee. Allebei uiteindelijk verschrikkelijk zeeziek, dus de terugreis, hangend boven een emmertje, was beduidend minder prettig, maar wat een onvergetelijke ervaring.
We reizen "terug" naar het noordwesten om het Abel Tasman National Park per boot en voet te ontdekken.
Het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland is genoemd naar de Nederlander Abel Tasman, de eerste Europeaan die Nieuw-Zeeland in 1642 ontdekte en staat voornamelijk bekend om de geweldig mooie wandelingen die je er kunt maken, waarvan de "Abel Tasman Coastal Track" van 51 kilometer de bekendste is.
Op de dag van aankomst lopen wij laat in de middag van "Anchorage" (waar wij met de watertaxi, na de nodige sightseeing, worden afgezet) door subtropische wouden, langs baaien met kristalhelder water en hagelwitte stranden in 12,4 kilometer naar "Marahau". De volgende ochtend staat de (achteraf nog mooier te noemen) wandeling van "Bark Bay" naar "Onetahuti" op het programma. We lopen over smalle, kronkelende paden en over hangbruggen. Achter elke bocht en na elke heuvel schuilt een nieuwe verrassing: snelstromende beekjes, fluitende vogels, jungleachtige bossen en wuivende varens. Na ongeveer vierenhalf uur hiken, komen we aan op een spierwit strand en hebben we weer 13,9 kilometer in de benen.
In Abel Tasman nemen wij afscheid van Juliette en Atze. Zij hebben een week langer op het Zuidereiland en kunnen logischerwijs in een lager tempo reizen.
Via de "Nelson Lakes National Park" en de "Pancake Rocks" (rotsen die op een stapel pannenkoeken lijken, waar de golven van de "Tasman Sea" op kapot slaan) bereiken wij "Fox Glacier". De gletsjer kreeg zijn naam in 1872 na een bezoek van de toenmalige minister-president van Nieuw-Zeeland, William Fox. De gletsjer is zo'n 13 kilometer en het hoogteverschil binnen deze 13 kilometer lange ijsmassa is zo'n 2600 meter. Het unieke aan de gletsjer is dat hij afdaalt vanuit een gebied met eeuwige sneeuw naar het regenwoud vlakbij de kust. Daarnaast is hij erg in beweging.
De voet van de gletsjer bereiken we door middel van de "Valley Walk". De wandeling is met de losse stenen, de oversteek over beekjes en het omhoog lopen nog best een uitdaging. De voet van de gletsjer is bedekt met een dikke laag van rotsen en puin en valt ons zwaar tegen.
Sinds er in 2014 een stuk van de gletsjer is afgebroken, zijn er geen wandelingen over het ijs meer mogelijk. De volgende ochtend kiezen we er daarom voor om de gletsjer via de unieke "Heli-Hike" te ontdekken. Een helikoptervlucht van enkele minuten brengt ons op de -prachtig in de zon gelegen- gletsjer. Uitgerust met sterke leren schoenen en klimijzers volgen wij (samen met twee anderen; een luxe, want normaal bestaat de groep uit 22 mensen) de voetstappen van onze twee gidsen. De route leidt ons op het ijs tussen de gletsjerspleten, ijsranden en gewelven. Het kruipen en glijden door de spectaculaire ijsgrotten is puur genieten. En de blauwe kleur van het ijs is briljant.
Via ‘’Knights Point Lookout’’ (met een fantastisch uitzicht over de oceaan), ‘’Thunder Creek Falls’’ en ‘’Fantail Fall’’ (twee gave watervallen), de ‘’Blue Pools’’ (waar wij een korte wandeling door dichte bossen en langs hangbruggen maken en oog in oog staan met het bijzondere blauwe water) en de kronkelige ‘’Crown Range Road’’ (met prachtige uitzichten onderweg) rijden wij door naar Queenstown. Queenstown doet aan als een pittoresk bergstadje met een mooie boulevard, een gezellig park en leuke boutiekjes en staat bekend om haar outdoor activiteiten. De ‘’Tiki Trail’’ is een stevige klim die zigzaggend door het woud van ‘’Lomond Crescent’’ naar de ‘’Skyline Gondola’’ loopt. Het uitzicht over de stad en ‘’Lake Wakatipu’’ is prachtig. De bekende ‘’Ferg Burger’’ smaakt na deze klim verrukkelijk.
De ‘’Lindis Pass’’ -dwars door een heuvelachtig gebied langs weilanden vol schapen- brengt ons in het hart van het Zuidereiland. En daar sta je dan aan de rand van het zeer mooie felblauwe ‘’Lake Pukaki’’ met voor je oneindige bossen en bergen, met de witte bergtoppen van de Mount Cook die er hoog boven uitsteken. Alsof je terecht bent gekomen in een filmdecor.
Het is fantastisch om aan de voet van de hoogste berg van Nieuw-Zeeland wakker te worden en zo de natuur in te wandelen. De ‘’Hooker Valley Track’’ en de ‘’Kea Point Track’’ laten ons de Mount Cook van alle kanten bekijken en de ‘’Ball Shelter Hut Route’’ leidt tot een uitzicht over de ‘’Tasman Glacier Lake’’, een spiegelglad gletsjermeer met drijvende ijsschotsen en gletsjerwanden die hoog boven de waterspiegel uitsteken.
Het raam achterin het bekende kerkje ‘’The Church of the Good Shepard’’ geeft een hemels uitzicht over Lake Tekapo en Mount Cook. Lake Tekapo heeft ook een bijzondere azuurblauwe kleur en het is heerlijk om hier een paar uurtjes te vertoeven op een handdoekje aan de waterrand. De blauwe kleur van het water vraagt om een duik, maar zodra de voetjes het water raken, is de zin direct verdwenen. Het is helaas echt ijs- en ijskoud.
We reizen verder naar Fiordland National Park, naar Milford Sound. Het grootste natuurreservaat van Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn kilometers hoge bergen, rotswanden die loodrecht uit de diepe fjorden oprijzen en watervallen die zich van enorme hoogte naar benden storten en wordt het achtste wereldwonder genoemd. Daar is veel voor te zeggen, want de beroemdste fjord van Nieuw-Zeeland is inderdaad van een zeldzame schoonheid. De lange rit ernaartoe van een paar honderd kilometer is -door het schilderachtige landschap met mosgroene heuvels, bossen, rivieren met watervallen en paden langs bergtoppen met eeuwige sneeuw- geen straf. Op de ‘’Milford Road’’ genieten wij van de verschillende stop-momenten: (1) ‘’Eglinton Valley’’ (tussen een halve en twee kilometer breed), (2) ‘’Mirror Lakes’’ (weerspiegeling van de ‘’Earl Mountains’’), (3) ‘’Key Summit Alpine Walk’’ (een wandeling van drie uur met spectaculaire views over de ‘’Hollyford’’, ‘’Greenstone’’ en ‘’Eglinton’’), (4) ‘’Homer Tunnel’’ (1,2 kilometer lange tunnel die sinds 1953 toegang biedt tot de ‘’Milford Sound’’) en (5) ‘’The Chasm’’ (een waterval door een gigantische rotspartij heen).
De Milford Sound wordt gedomineerd door de ‘’Mitre Peak’’, een 1695 meter hoge berg die rechtstreeks uit de diepe fjord opstijgt. De grootsheid van de fjord komt het beste tot zijn recht vanaf het water. De boottocht met de ‘’Milford Sound Nature Cruise’’ langs én (deels) onder de enorme kletterende watervallen en de prachtige rotsformaties, waarbij we de zeldzame Fiordland Kuifpinguïn in het water zien zwemmen, is genieten.
De kerstdagen brengen wij in (en om) Dunedin door. Geen sneeuw, geen kerstbomen en geen gezelligheid rondom het haardvuur. Het is een rare gewaarwording.
Dunedin, de tweede grootste stad van het Zuidereiland, is van Schotse origine en heeft een statige aanblik door de prachtige gebouwen en de huizen in Victoriaanse stijl. Het prachtig mooie ‘’Railway Station’’ is een van de meest gefotografeerde gebouwen ter wereld.
Otago Peninsula, een (24 kilometer) lange vinger van groen land genoemd, leende zich uitstekend voor een ontspannen, maar gezellige eerste kerstdag. Dit smalle heuvelachtige stukje land ligt in het verlengde van de stad Dunedin en is de thuis van zeldzaam wildlife. In Sandfly Bay staan we op een paar meter afstand van een ‘’Pakake’’, de meest zeldzame zeeleeuw ter wereld, en op het uiterste puntje van het schiereiland (‘’Taiaroa Head Reserve’’) wordt onze campervan bedekt met uitwerpselen van de Royal Albatross. De vleugels van deze vogel hebben een spanwijdte van drie meter.
In het ‘’Larnach Castle’’, het enige kasteel van Nieuw-Zeeland (dat gebouwd is tussen 1871 en 1887 voor bankier en ondernemer William Larnach), genieten wij in de prachtige, grote tuin van een luxe lunch. Het kasteel met veel marmer, venetiaans glas en houtsnijwerk (een Schotse bouwstijl) maakt veel indruk.
Op tweede kerstdag (‘’Boxing Day’’) rijden wij naar Christchurch, de eindbestemming van onze reis. Christchurch is van oorsprong een Engelse koloniale stad en dit is goed te zien aan de bouwstijl van de huizen, de Engelse straatnamen (Oxford Terrace, New Regent’s Street), de victoriaanse huizen en de nette aangelegde tuinen en parken. De electrische tram, die een 2,5 kilometer lange route volgt door de binnenstad en bij ‘’attracties’’ stopt, behoort tot het stadsbeeld. De stad is vooral beroemd om zijn botanische tuinen die langs de ‘’Avon’’ rivier liggen. Het is er heerlijk wandelen.
De aardbeving, die in 2011 de stad verwoestte, maakt dat (het centrum van) de stad (nu vier jaar later nog) een ‘’bouwval’’ is. Veel gebouwen liggen nog (deels) in puin, delen van de stad zijn afgesloten en het centrum bestaat uit containers, waarin winkeltjes en eetgelegenheden zijn gevestigd. Het is jammer om onze zeer fantastische reis vol prachtige landschappen, bergen en activiteiten op een plek af te sluiten waar weinig te beleven valt. Maar het is niet anders.

Het waren drie adembenemende, onvergetelijke en betoverende maanden. Een ware droomreis.